Schatgravers Jeroen en Ellen vertellen

Ons Goudkoerier-avontuur begint in april 2012 als een van onze ouders in het AD leest over een boek wat zich afspeeld op de Utrechtse Heuvelrug, waar wij wonen, en het bevat nog wat puzzels ook, dus dat klinkt leuk. Op 1 mei 2012 bestellen we het boek, en deze komt de volgende dag al met de post. Direct bij het bladeren zijn we gegrepen, wat ziet het er geweldig uit, mooie illustraties, codetabellen en uitroepen als: "oh kijk hier! Dit kunnen we met die bladzijde combineren".

Nog diezelfde dag lezen we het verhaal, maken we foto's van alle illustratiepagina's, zetten een wiki voor onszelf op, en lossen we de eerste paar puzzels op (de T9-code en de morsecode met de symbolen tussen de paragrafen). De wiki gebruiken we om samen te kunnen werken aan alle oplossingen, dingen op te slaan, en vooral relaties te leggen tussen de verschillende pagina's en onderdelen. Aan het einde van de rit staat de teller op 177 pagina's in de wiki met 1026 bewerkingen. We waren flink aangestoken door de goudkoorts, zullen we maar zeggen.

In de weken erna lezen en puzzelen we door, maar we gaan ook lekker op pad. In juni hebben we de meest belangrijke boeklocaties bezocht, en zelfs een inkeping van TN gezien ("Zou dit echt bij het boek horen? Dat zal toch niet...") waar later toch een aanwijzing verstopt bleek. In juli bezoeken we het Utrechts Archief waar we de originele muziekstukken bestuderen, zonder verder resultaat overigens. Intussen hebben we al best een aantal puzzels opgelost, maar het grote plaatje ontbreekt.

Waar we direct bij ontvangst van het boek het idee hadden dat we in een paar weken die puzzels wel konden oplossen, bleek dat toch wat trager te gaan. We bleven geregeld plekken uit het verhaal bezoeken en in de loop van 2013 hadden we de hele route van de Goudkoerier in het veld afgelegd. Met erg veel plezier, want wat is het er mooi, en het is zo leuk om details uit het boek te herkennen! Achteraf gezien heeft dit ons niet echt vooruit geholpen met de oplossing, maar het maakte de ervaring veel leuker.

Zo langzamerhand ging het puzzelen minder hard en toen in 2014 ons gezin groter en dus de puzzeltijd minder werd, liepen we een beetje vast. Gelukkig werd ons vuurtje af en toe aangewakkerd door berichten op het forum of wat extra aanwijzingen die zo langzaam aan door de schrijver weggegeven werden. Wij zaten daar als kijkers bij en plaatsten zo af en toe een berichtje. We gaven nooit wat weg, maar konden wel door vele speculaties daar soms ons ja-natuurlijk!-moment hebben. Zo vielen de stukjes beetje bij beetje in elkaar. We liepen op slechts enkele puzzels echt vast. Zouden de andere forumleden ook niet het achterste van hun tong laten zien? Er was vast wel iemand nog verder dan wij, maar die hield natuurlijk wijselijk zijn mond, dachten we.

Op 18 april 2015 bezochten we met het gezin de puzzeldag om ons oor eens bij anderen te luisteren te leggen. De meesten leken nog niet zo ver te zijn als wij. We liepen vast bij die ene allerlaatste fase van de dansende mannetjes. Achteraf gezien hadden we de oplossing hier al zo goed als in handen, maar we zagen het nog niet.

Op 20 september 2015 maakten we een ballonvaart en vliegen, puur toevallig natuurlijk, over de Wallenburg in Zeist. Een prachtig plaatje en we grappen tegen elkaar: "Ha, zul je zien dat ie daar ligt." We hadden er niet minder naast kunnen zitten!

Dan eindelijk op 23 september 2015 vallen de laatste stukjes op hun plek, we hebben de eerste codetabel opgelost en zijn nu duidelijk heel dicht bij de oplossing! Het Wentgebouw blijkt de oplossing te zijn; Jeroen werkte toen in al enkele jaren in het gebouw er tegenover en heeft het gesloopt zien worden.

Met wat brute-force programmeerwerk en goede aannames lossen we op 26 september ook de andere twee codetabellen op. De tekst eindigt met "go and dig it up", wat geweldig! Helaas is het wel bijna middernacht dus besluiten om toch nog maar dat ene nachtje te wachten...

Op zondag 27 september gaan we graven! Helaas is een zonnige zondag een populair moment om het bos te bezoeken, en we voelen ons een beetje opgelaten. Daarnaast is het lastig om tot op de centimeter te bepalen waar we moeten zijn, dus na een flinke tijd graven zonder resultaat druipen we af om alles thuis nog 1 keer goed op een rij te zetten. Op maandag 28 september gaan we op een rustiger moment terug. We hebben nog contact met Ton die bevestigt dat we goed zitten en mee gaat, en op slechts 10cm van waar we gisteren gegraven hadden vinden we de koker. YESSS!

Ons avontuur, want zo kunnen we het wel noemen, eindigt op 31 oktober 2015 wanneer we in het bijzijn van veel andere puzzelaars in het restaurant Pyramide van Austerlitz de echte schat in ontvangst mogen nemen. Ton heeft nog een laatste puzzeltje voor ons in petto maar gelukkig krijgen we hulp. Tevreden gaan we naar huis, maar wat we nu met al die extra vrije tijd moeten gaan doen weten we nog niet...